Ilja Walraven

Ilja Walraven (1959) leeft en werkt in Den Haag. Tijdens het werken is hij niet zozeer aan het onderzoeken, eerder is het zo dat hij ergens achter komt door zich te laten verrassen. Al werkend komt van het eeIn het ander. Dat heeft niet te maken met systematische en intellectuele aspecten die veelal met ‘onderzoek’ worden geassocieerd, maar misschien wel met iets dat ‘schilderkunstige of beeldende intelligentie’ genoemd kan worden. Zoals mensen sociale intelligentie kunnen hebben, zo kan een kunstenaar vakmatige intelligentie bezitten en ontwikkelen, die er bij Walraven toe leidt dat hij meer aan het vinden is dan aan het zoeken.
Hoewel het een proces is waarbij van het een het ander komt, is er achteraf wel ontwikkeling te ontdekken. Aanvankelijk schilderde Walraven vooral abstract, maar vanaf een bepaald moment is figuratie een dominante plaats in zijn werk gaan innemen. Zo schilderde hij een tijd lang een fantasie-beest dat veel weg had van een olifant of een miereneter, terwijl later ook kangeroes en tijgerachtige beesten verschenen. De onderwerpen evolueren soms, of onderdelen gaan een eigen leven leiden (zoals het krukje van de olifant tot een zelfstandige stoel). Regelmatig sluipt er ook een humoristisch element in de voorstellingen.
De figuratie is vooral bedoeld om de kijker toegang te verschaffen tot het schilderij.Daarbij valt op dat vooral heldere kleuren worden gebruikt. De ongewone kleurintensiteit wordt bereikt door vele lagen verf aan te brengen. Kenmerkend voor Walraven is ook, dat hij delen van het doek onbewerkt laat en dat hij andere materialen verwerkt, zoals zink.
Ilja Walraven beschouwt kunstenaarschap niet alleen als een vak, maar ook als een manier van leven. Hoe je naar dingen kijkt en hoe je ermee omgaat, dat alles maakt dat je op een bepaalde manier in het leven staat en daarvan iets wilt overdragen, iets wilt uitdrukken. Zoals muziek voor veel musici een manier van ademhalen is, zo is voor Ilja Walraven beeldende kunst onlosmakelijk verbonden met zijn leven.